SCENARIUSZ ZAJĘĆ PRZEPROWADZONYCH W GRUPIE DZIECI 6 LETNICH
Z ZAKRESU KSZTAŁTOWANIA POJĘĆ MATEMATYCZNYCH
METODĄ E. GRUSZCZYK – KOLCZYŃSKIEJ

Grupa: 6-latki „Misiolandia"
Prowadząca: mgr Małgorzata Trojnar
Temat: „Wiem, kiedy ktoś liczy dobrze, a kiedy źle".

Podstawa programowa:
I. Fizyczny obszar rozwoju dziecka.
9) wykazuje sprawność ciała i koordynację w stopniu pozwalającym na rozpoczęcie systematycznej nauki czynności złożonych, takich jak czytanie i pisanie.
II. Emocjonalny obszar rozwoju dziecka.
1) rozpoznaje i nazywa podstawowe emocje, próbuje radzić sobie z ich przeżywaniem;
7) szuka wsparcia w sytuacjach trudnych dla niego emocjonalnie; wdraża swoje własne strategie, wspierane przez osoby dorosłe lub rówieśników;
8) zauważa, że nie wszystkie przeżywane emocje i uczucia mogą być podstawą do podejmowania natychmiastowego działania, panuje nad nieprzyjemną emocją, np. podczas czekania na własną kolej w zabawie lub innej sytuacji;
III. Społeczny obszar rozwoju dziecka.
1) przejawia poczucie własnej wartości jako osoby, wyraża szacunek wobec innych osób i przestrzegając tych wartości, nawiązuje relacje rówieśnicze;
2) odczuwa i wyjaśnia swoją przynależność do rodziny, narodu, grupy przedszkolnej, grupy chłopców, grupy dziewczynek oraz innych grup, np. grupy teatralnej, grupy sportowej;
4) używa zwrotów grzecznościowych podczas powitania, pożegnania, sytuacji wymagającej przeproszenia i przyjęcia konsekwencji swojego zachowania;
5) ocenia swoje zachowanie w kontekście podjętych czynności i zadań oraz przyjętych norm grupowych; przyjmuje, respektuje i tworzy zasady zabawy w grupie, współdziała z dziećmi w zabawie, pracach użytecznych, podczas odpoczynku;
9) komunikuje się z dziećmi i osobami dorosłymi, wykorzystując komunikaty werbalne i pozawerbalne; wyraża swoje oczekiwania społeczne wobec innego dziecka, grupy.
IV. Poznawczy obszar rozwoju dziecka.
15) przelicza elementy zbiorów w czasie zabawy, prac porządkowych, ćwiczeń i wykonywania innych czynności, posługuje się liczebnikami głównymi i porządkowymi, rozpoznaje cyfry oznaczające liczby od 0 do 10, eksperymentuje z tworzeniem kolejnych liczb, wykonuje dodawanie i odejmowanie w sytuacji użytkowej, liczy obiekty, odróżnia liczenie błędne od poprawnego;
Treści programowe „Nasze przedszkole. Program edukacji przedszkolnej wspomagający rozwój aktywności dzieci M. Kwaśniewska, W. Żaba – Żabińska:
Aktywność społeczna:
• Uczestniczenie w działaniach pozwalających na poznanie swoich możliwości:
 Współdecydowanie o sposobie wykonania danej czynności
 Wykazywanie się inicjatywą w sytuacjach nowych, nieznanych
 Samodzielne wykonywanie różnych czynności rozwijających poczucie odpowiedzialności za powierzone zadania
• Współtworzenie przyjaznej atmosfery w grupie
 Przestrzeganie wspólnie ustalonych umów i zasad regulujących współżycie w grupie
• Rozwijanie relacji pomiędzy dziećmi, opartych na wzajemnym szacunku i akceptacji:
 Współdziałanie podczas zabaw
 Unikanie zachowań agresywnych, powstrzymywanie się przed nimi, dążenie do kompromisu
• Komunikowanie się w grupie:
 Odpowiadanie na zadane pytania, formułowanie własnych pytań
 Pełnienie w każdej sytuacji roli słuchacza i mówiącego
Aktywność językowa:
• Rozwijanie dyspozycji psychofizycznych niezbędnych do nabycia umiejętności pisania
 Nabywanie świadomości własnego ciała
 Rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej
 Naśladowanie ruchów wykonywanych przez nauczyciela
 Podpisywanie własnym imieniem rysunku
Aktywność poznawcza:
• Uczestniczenie w zabawach:
 Uczestniczenie w zabawach organizowanych przez nauczyciela, dających dziecku satysfakcję i radość
• Rozwijanie myślenia
 Analizowanie, syntezowanie, porównywanie, klasyfikowanie
• Orientacja przestrzenna
 Nazywanie i wskazywanie części ciała występujących podwójnie, parami, np.: oczu, uszu, nóg
 Różnicowanie stron ciała – prawej i lewej
• Kształtowanie pojęć liczbowych i umiejętności liczenia
 Rozróżnianie błędnego liczenia od poprawnego
 Zachęcanie do poszerzania zainteresowań matematycznych
 Rozpoznawanie cyfr i liczby 10
Aktywność ruchowa i zdrowotna
• Wspomaganie rozwoju ruchowego
 Uczestniczenie w zabawach ruchowych
Program „Dziecięca matematyka". Program dla przedszkoli, klas zerowych i placówek integracyjnych. E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska
• Kształtowanie umiejętności liczenia . Doprowadzenie do sprawnego liczenia i rozróżniania błędnego liczenia od poprawnego:
 Liczenie przedmiotów wskazanych przez nauczycielkę. Dzieci szacują, ile może być obiektów do policzenia. Liczą je (trzeba podpowiadać liczebni¬ki) i ustalają, ile jest ich razem. Sprawdzają, czy się nie pomyliły.
Cel ogólny: Kształtowanie umiejętności liczenia obiektów. Odróżnianie błędnego liczenia od poprawnego.

Cele szczegółowe:
• Kształtowanie umiejętności liczenia: rozszerzanie zakresu liczenia i ustalanie, ile jest policzonych obiektów.
• Uświadamianie dzieciom prawidłowości i zasad, które muszą być przestrzegane przy liczeniu.
• Wdrażanie dzieci do skupiania się i uważnego liczenia, a także obdarzania uwagą drugiej osoby, gdy ona liczy przedmioty.
• Porozumiewanie się co do liczebności przedmiotów.
Cele operacyjne:
• Chętnie bierze udział w zajęciach
• Przelicza osoby
• Orientuje się w przestrzeni – wie która to lewa i prawa strona
• Podaje propozycję liczenia
• Uważnie ogląda krótki teatrzyk
• rozróżnia błędne liczenie od poprawnego
• Jest aktywne
• Dopasowuje odpowiednie cyfry do elementów na obrazku
• Przelicza elementy na obrazku i dopasowuje odpowiednią cyfrę
Metody:
• metoda E. Gruszczyk- Kolczyńskiej,
• Słowna- wypowiedzi dzieci, rozmowa
• Oglądowe – pokaz, obserwacja
• Czynne – zadań stawianych do wykonania
• Aktywizująca– samodzielnych doświadczeń
Formy pracy:
• Indywidualna
• zbiorowa
Środki dydaktyczne:
Scenka, pacynki, worek z kasztanami, obrazki, cyfry karty pracy, ołówki, tablica,
Przebieg zajęć
1. Liczenie i ustalanie, ile czego jest.
• Nauczycielka pyta: Ciekawa jestem, ile was dziś przyszło do przedszkola? Proszę, jak ty myślisz? ... A ty jak ... (dzieci szacują i podają przypuszczalną liczbę obecnych). Policzymy. Ustawcie się w szeregu ... i zaczynamy liczyć (dotyka kolejno dzieci): jeden, dwa, trzy Jest was dwadzieścioro czworo. Tyle dzieci przyszło do przedszkola. W sali jest (dwadzieścioro czworo) dzieci. Dziewczynki staną w tym (gest) miejscu, chłopcy w tym (gest) Spróbujemy ustalić, ilu jest chłopców (zwraca się do dziewcząt). Szacujemy: może dziesięciu, może dwudziestu ... (dziewczynki kolejno szacują, ilu może być chłopców). Zaraz się dowiemy. Chłopcy, ustawcie się w szeregu Dziewczynki pójdą za mną i każda osobno będzie liczyła. Trzeba dotknąć kolegę i liczyć ... (nauczycielka idzie wzdłuż szeregu, dotyka kolejno chłopców i półgłosem liczy, tak samo robią dziewczynki). Już wiemy, że chłopców jest trzynastu. Teraz chłopcy zastanowią się, ile jest dziewczynek. Szacujemy (nauczycielka wskazuje chłopców, a oni mówią, ile może być dziewczynek) Policzymy. Dziewczęta ustawią się w szeregu Chłopcy pójdą za mną i każdy osobno będzie liczył. Trzeba dotknąć koleżankę i liczyć ... (nauczycielka idzie wzdłuż szeregu, dotyka kolejno dziewczynek i półgłosem liczy. Tak samo robią chłopcy). Już wiemy, że dziewczynek jest jedenaście.
• A teraz sprawdzimy ile może być dziewczęcych rąk? Zastanawiają się chłopcy. Dziewczynki stoją w szeregu, wyciągają ręce przed siebie, żeby koledzy mogli oszacować, ile rąk mają wszystkie dziewczynki razem Dużo: może trzydzieści, może dwadzieścia siedem Jak myślicie (zwraca się do chłopców, a oni szacują i wymieniają liczby) .... Policzymy i ustalimy. Ja pójdę pierwsza, dotknę każdej dziewczęcej dłoni i będę liczyć. Chłopcy pójdą kolejno za mną i zrobią to samo: jeden, dwa, trzy Dwadzieścia dwa. Razem dziewczynki mają dwadzieścia dwie ręce. Podobne zadanie dla dziewczynek. Szacujemy, ile rąk razem mają nasi chłopcy. Dużo: może piętnaście, może trzydzieści pięć (dziewczynki szacują i wymieniają różne liczby) Trzeba policzyć. Chłopcy ustawiają się w szeregu i wyciągają ręce przed siebie. Ja pójdę pierwsza, dotknę każdej dłoni i będę liczyć. Dziewczynki pójdą kolejno za mną i zrobią to samo: jeden, dwa, trzy Dwadzieścia sześć. Razem chłopcy mają dwadzieścia sześć rąk. Teraz ustalamy, ile jest dziewczęcych nóg. Proszę usiąść i wyciągnąć nogi do przodu. Chłopcy szacują Teraz liczymy. Ja pierwsza, a chłopcy za mną. Żeby się nie pomyliło, trzeba dotknąć każdej stopy i liczyć półgłosem Już wiemy, Że dziewczęcych nóg jest dwadzieścia dwie. Kto pamięta, ile było dziewczęcych rąk? ... Sprawdzamy. Można policzyć jeszcze raz: osobno ręce, osobno nogi. Dużo liczenia. Znam prosty sposób. Kto wie, co mam na myśli? ... Mój sposób jest taki. Każda dziewczynka położy ręce na swoich nogach: lewą na lewej, prawą na prawej Widać dokładnie, że nóg jest tyle samo, co rąk. Teraz interesują nas chłopięce nogi. Czy trzeba je policzyć? ... Czy jest inny sposób? ... Jest. Pamiętamy, że chłopięcych rąk było dwadzieścia sześć. To nóg jest też dwadzieścia sześć. Warto jednak sprawdzić. Chłopcy usiądą, wyciągną swoje nogi przed siebie i na każdej nodze położą swoją rękę: lewą na lewej, prawą na prawej Widać, że jest tyle samo.
2. Rozróżnianie błędnego i prawidłowego liczenia oraz ustalanie, jak trzeba liczyć.
• Nauczycielka zwraca się do dzieci: Przed chwilą stwierdziłam, że zupełnie dobrze sobie radzicie z liczeniem. Możecie więc pomóc misiowi wyjść z opresji. Proszę usiąść po turecku przed scenką teatralną Dzieci oglądają teatrzyk kukiełkowy o tym, jakie kłopoty ma miś z policzeniem kasztanów. W przedstawieniu biorą udział kukiełki-pacynki: miś, bałwan, mysz. Miś ma w worku 12 kasztanów. Kurtyna się rozsuwa. Miś pokazuje dzieciom worek i opowiada o swoim kłopocie: zebrał kasztany (są w worku) i nie wie, ile ich jest. Układa je w szeregu i zaczyna liczyć:
1 2 3 4 8 9 100 5 6 dużo!
O O O O O O O O O O O
Przerywa liczenie, bo zobaczyła bałwana, który pojawił się na scenie. Pyta, czy potrafi liczyć i prosi go o pomoc. Bałwan chwali się, że świetnie liczy i zabiera się do liczenia kasztanów:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
O O O O O O O O O O O O
Liczy jedne pojedynczo, inne garścią, ale nie myli się w wymienianiu liczebników. Na koniec stwierdza, że kasztanów jest dziesięć. Miś się z tym nie zgadza, bo jest przekonany, że kasztanów jest więcej. Niezadowolony bałwan odchodzi. Na scenę wtacza się mysz. Miś prosi ją o pomoc. Trzeba policzyć kasztany, może on potrafi. Mysz oświadcza, że świetnie liczy i pomoże. Liczy kasztany tak jak na rysunku:
- 6 _ 4 _ 3
^ 8 "m Yl ^12 "*13 ^14 ^15 "*16 "*17 ^18 ^19 ^20
Miś jest załamany. Mysz niezadowolona mruczy, macha łapą i drapiąc się po głowie odchodzi. Miś łapie się za głowę: było mało, teraz jest chyba za dużo. Stwierdza, że mysz nie umie liczyć. Mysz niezadowolony odchodzi. Miś prosi dzieci o pomoc. Żeby powiedziały, jak się liczy. Dzieci radzą kukiełce, jak ma liczyć, ale ona nic z tego nie rozumie. Prosi, żeby dzieci wybrały jedno dziecko, które pokaże jej, jak się liczy i ustali, ile ma orzechów na zimę. Wybrane dziecko spełnia to polecenie.
3. Dopasowanie odpowiedniej cyfry do elementów na rysunku. Nauczyciel pokazuje dzieciom obrazek z elementami i błędną cyfrą. Zadaniem dzieci jest przyklejenie odpowiedniej cyfry.
4. Wykonanie karty pracy, przeliczanie elementów na obrazku, dopasowanie odpowiedniej liczby.
5. Ewaluacja zajęć. Narysowanie przy misiu uśmiechu przez dzieci, którym podobały się zajęcia. Smutną minę rysują dzieci, którym nie podobały się zajęcia.
6. Zakończenie zajęć.

..............................................
Podpis nauczyciela